هستی

برگهای ریخته شده

از شاخه های افرا

واژگون گشته

در پای ریشه های خودی تنومند

در پاییز رنگ پریده

رنگ عشقی است که از میان پرواز خواهد کرد

و گرسنگی حجمی است نامتناهی

که در آغاز نیستی

درختی را با خاک برگهای خود به هستی خواهد رساند